Page 24 - DE BRANDWEERKAZERNE

22
F. : ‘Een van de meest memorabele momenten in mijn bestaan van brand-
weerman? De verhuizing van het stadhuis naar het zogenaamde Arse-
naal! Alles was er fonkelnieuw! Je kwam er zelden iemand tegen, zo groot afgelegd. Eindelijk! Ik kon mijn kinderdroom, nu de droom van een
was het voor de achttien leden van elk van de twee compagnieën! Het was
zelfs nogal leeg! In die mate zelfs dat we elk een eigen bed hadden!’
In 1962, amper een jaar na zijn toetreding, verhuist François samen
met zijn collega’s van het stadhuis naar de kelderverdieping van
het Palais des Expositions van Charleroi dat tot die tijd gebruikt
werd als publieke schaatsbaan zoals men kan afleiden uit de recla-
meborden en de glazen omlijsting van het toenmalige drankkraam
dat sindsdien tot vestiaire is omgeturnd. Het is de centrale kazerne
van de rue de l’Ancre, waar de brandweermannen ingedeeld zijn
in twee compagnieën die elkaar om de 24 uur aflossen.
Er wordt een intercomsysteem geïnstalleerd en een speciale ruim-
te ingericht voor de installatie van luisterapparatuur met bandre-
corders en (voor die tijd) hypermodern materiaal bestemd voor de
Dienst 900 die bemand wordt door vier personeelsleden (minder
mobiele manschappen of manschappen aan het eind van hun loop-
baan), verdeeld over de twee compagnieën.
F. : ‘Doordat het aantal nachtelijke interventies almaar toenam, kon ik
mijn werk als zetter niet langer naar behoren uitvoeren. Dus heb ik met
veel tegenzin moeten beslissen om ontslag te nemen als brandweerman!
Dat was erg hard voor me! Telkens ik de sirene hoorde, sprong ik over-
eind! Telkens ik een interventiewagen zag, een ziekenwagen of een
brandweerauto, schoten mijn ogen vol tranen!’
In de brandweerkazernes wordt door de aanwerving van meerdere
brandweermannen een einde gemaakt aan het systeem van deta-
chering van ‘politieagenten-brandweermannen’.
In die tijd bestond er geen enkele wetgeving omtrent de organisa-
tie van de brandweerdiensten.
Het was bijna wachten tot 1964, meer bepaald tot de wet van 31 de-
cember 1963, voor de tot dan toe gemeentelijke brandweerdiensten
daadwerkelijk werden georganiseerd.
F. : ‘Mijn vroegere collega’s drongen aan om terug bij hen te komen wer- Ham-sur-Heure/Nalinnes, Les Bons Villers, Montigny-le-Tilleul en
ken! Maar ik dacht dat ik nooit opnieuw tot de Brandweerdienst zou
kunnen toetreden. Op een dag is mijn voormalige officier, een luitenant, ners (volgens een telling van januari 2015) en een oppervlakte van
me komen opzoeken en heeft me het vooraf ingevulde aanvraagformulier
voor toetreding voorgelegd en dat heb ik snel ondertekend. Ik heb alle
proeven om terug tot het brandweerkorps te worden toegelaten, opnieuw
volwassene, weer waarmaken! Intussen was door een herziening van
de loonschaal het loon van brandweermannen in positieve zin geëvolu-
eerd. Ik kreeg dus een fatsoenlijk loon waarvan ik kon leven!’
De brandweermannen waren in die tijd onderverdeeld in twee
compagnieën en presteerden wekelijks 73 uur, met wachten van
24 uur in de kazerne, waarbij ze ongetwijfeld niet altijd continu in
touw moesten zijn (ter vergelijking, in de privésector was er toen
een werkweek van 45 uur). Die toestand bleef duren tot 1981, toen
werden de twee compagnieën uitgebreid tot vier en verminderde
de wekelijkse arbeidsduur. De brandweerlui werkten 24 uur en
mochten dan 72 uur recupereren.
F. : ‘Het was heel wat comfortabeler! Ik was gelukkig met mijn bestaan als
brandweerman! Ik slaagde in de diverse cursussen en proeven die het
ministerie van Binnenlandse Zaken organiseerde om een hogere graad
te behalen. Ik heb mijn loopbaan beëindigd als kapitein! Er heerste een
echte familiegeest! We waren slechts met weinig! We kenden elkaar alle-
maal! We kenden de echtgenotes, kinderen, ja, zelfs de broers en zussen
van alle collega’s!’
Tot het begin van de jaren 1970 stond het brandweerkorps van
Charleroi onder het bevel van de hoofdcommissaris van de politie.
In 1970 worden de brandweermannen van de kazerne van Jumet
toegevoegd aan de kazerne van Charleroi die haar interventiegebied
groter ziet worden, met de onvermijdelijke problemen die inherent
zijn aan de langere interventietijd. De latere aankoop (in 1986) van
de vooruitgeschoven post van Jumet zal dit probleem oplossen,
door de opstart van een tweede locatie van de regionale brandweer,
tegenover het oude luchthavengebouw van de luchthaven van
Gosselies, die niet over een interne brandweerdienst beschikte.
De twee vestigingen van de regionale brandweerdienst (het
brandweerarsenaal van Charleroi en de vooruitgeschoven post
van Jumet) dekten elf gemeentes (Aiseau-Presles, Charleroi,
Châtelet, Courcelles, Farciennes, Fontaine-l’Évêque, Gerpinnes,
Pont-in-Celles) en beschermden omgerekend ruim 372.000 inwo-
vijftigduizend hectare.