469-Het Glazen Huis

• Omgevingsaanleg.
• Architectuur.
• Interieurarchitectuur.
• Stabiliteit.
• Speciale Technieken.
• Budgetcontrole.
• Projectbeheer.

Het Glazen Huis, Vlaams Centrum voor Moderne Glaskunst, is gelegen langs de doorgang “De Vryheyt” middenin het stadscentrum. Zij vormt aan het plein “Dorp” de ontbrekende schakel van het cultureel geheel met het Huis Aerts en het regionaal toeristisch bezoekerscentrum. Een nieuwe glazen galerij in de doorgang “De Vryheyt” brengt het Dorpsplein in expliciete verbinding met het cultureel centrum “De Adelberg” en haar toekomstige schouwburg.

De aard van het project nodigde uit een gebouw in glas te ontwerpen. Het gebouw is zo ontworpen en opgevolgd, dat de ruimtelijke beleving, de kunst en haar productie in symbiose met elkaar leven en een onlosmakelijk geheel vormen. Zo werd de multifunctionaliteit, waarbij het glazen huis zowel als informatief, educatief, facilitair, expositie- als glasproductiecentrum fungeert, naar voor geschoven. De architectuur sluit naadloos aan bij deze multifunctionaliteit, en er worden afhankelijk van de functie verschillende innovatieve glastoepassingen aangewend. Het Glazen Huis bestaat uit twee glazen volumes die met elkaar in ontmoeting treden en interageren. Het ene volume een parallellepipedum is met vliesgevels uit ultrahelder glas en omkaderd met inox en het tweede een glazen kegel is, opgebouwd uit driehoekige raamkaders, die als merkteken voor het Glazen Huis dient. Het dak wordt beschouwd als de 5de gevel en zal nadien nog een specifieke behandeling krijgen.

Bij het opstellen van het kleurenpallet van het gebouw is er gekozen om te werken met enkel wit, zwart en zuivere grijswaarden, bestaande uit enkel witte en zwarte pigmenten. Hierdoor wordt er een zo neutraal mogelijk canvas gecreëerd en zal de kleur in het gebouw komen van de kunstwerken zelf, waardoor de impact van het kunstwerk zal gemaximaliseerd worden. Concreet is er gekozen voor de kleuren wit en grijswaarden met een zwart/wit verhouding van ofwel 35% ofwel 45%.

Tevens werd er bij het begin van het ontwerp door zowel de bouwheer als de architect duurzaamheid als belangrijk item naar voor geschoven. Zo wordt de hitte van de ovens gerecupereerd voor de verwarming van het gebouw en wordt het regenwater gebruikt voor de nabewerking van het glas.

De 6 meter hoge doos en haar ondergrondse verdieping herbergt rond de kegel de expositieruimtes over drie niveaus. De lichtrijke expositieruimte van het gelijkvloers trekt de aandacht en nodigt de bezoeker uit om het Glazen Huis te verkennen. Vanuit deze ruimte kan men zowel de expositieruimte op de benedenverdieping, de toegang tot de kegel, als de dubbelhoge lagergelegen glasovenruimte overschouwen, waardoor de bezoeker zich automatisch zal laten leiden naar de benedenverdieping.
De benedenverdieping geniet weinig daglicht en is daardoor uiterst geschikt voor de tentoonstelling van glaskunstwerken. De expositieruimte staat in direct contact met het glasatelier en wordt enkel gescheiden door grote glasvlakken zodat de bezoeker vanop een veilige afstand het productieproces kan volgen.

Het hoger gelegen, halfbesloten mezzanineniveau biedt vanuit de hoogte uitzicht op de kegel en de gelijkvloerse tentoonstellingsruimte
De glazen kegel heeft een diameter van 8 meter en steekt met haar hoogte van 30 meter ruim uit boven de naburige gebouwen van het stadscentrum. De kegel is altijd duidelijk zichtbaar, maar door haar slanke structuur en kristalhelder glas wordt de kegel quasi doorzichtig, zodat ze als het ware geen plaats inneemt in de stedelijke omgeving. ’s Nachts daarentegen wordt de kegel met haar specifieke geanimeerde LED-verlichting en een oplichtende kegelpunt een duidelijk baken in de stad. De kegelpunt is een geperforeerde staalplaat die van binnenuit wordt verlicht door een naar boven schijnende spot. De LED’s, bevestigd op de naden van de raamkaders, vormen slingers die in de top samenkomen, en worden geanimeerd waardoor de impact van het gebouw continu verandert.
Voor het bovengrondse deel van de kegel is er een uniek clipsysteem ontworpen, waar de raamkaders de gefacetteerde structuur vormen, zodat er geen nood was aan een bijkomende structuur. Het systeem heeft een maximale dikte van 6 cm en is samengesteld uit driehoekige kaders die bestaan uit holle stalen buizen, zonder dat deze buizen onderling gesloten hoeken vormen, waarop twee inox kaders worden geclipst. Zo ontstaat er een systeem zonder knopen.

Op de benedenverdieping wordt er niet meer gewerkt met de raamkaders maar wordt er gebombeerd glas gebruikt dat los staat van de structuur. Hierdoor kunnen er in het kegelvlak twee grote glazen schuifdeuren worden geplaatst die de kromming van de kegel volgen en die de bezoeker de toegang verschaffen tot de kegel zelf.

In de kegel bevinden zich twee identieke stalen trappen die opgehangen zijn aan de haarfijne structuur en spiraalgewijs naar boven lopen. Bij het oplopen van de trap doorkruist men de drie tentoonstellingsruimtes en krijgt men snel een overzicht van het hele gebouw. Ter hoogte van het dakvlak zijn er spiegels aangebracht die een spel van reflecties van de structuur met zich meebrengt, zodat men, hoewel men zich aan de binnenkant bevindt, overdag de volledige buitenkant van de kegel en ’s nachts een lichtspel kan aanschouwen. Eenmaal boven het dakvlak uitgekomen kan men nog verder stijgen tot ongeveer 15 meter boven het straatniveau, waar de trappen dan samenkomen in een glazen bordes, van waarop men van het weids uitzicht op de omgeving kan genieten. Het glazen bordes is van helder glas en zorgt ervoor dat men vanop de benedenverdieping een prachtig perspectivisch zicht van de kegel en de trappen kan waarnemen, dat eindeloos door lijkt te lopen.

© Photo: Marie-Françoise PLISSART

© Photo Model : Andrès FERNANDEZ MARCOS