Page 158 - ELEMENTS EUROPA (NL)

154

Net zoals in Hotel Occidental, aan het einde van Amerika, de onvoltooide
roman van Kafka, zetten de liften van Europa de grote theatrale machinerie in
gang waarin commissarissen en ministers met tussenpozen hun opwachting
maken. De belangrijkste liftgroepen, met zes of acht liftkooien, bevinden zich
in de betonnen kern van de primaire structuur van het gebouw en verbinden de
traveeën van het Résidence Palace met de zalen van de lantaarn. Je hebt op geen
enkele manier uitzicht naar buiten toe, maar het gevoel van opsluiting wordt
tegengegaan door een drievoudige kunstgreep: de liftkooien hebben glazen
wanden; de volledige oppervlakte van de 60 m hoge liftkokers is verlicht en aan
drie zijden versierd met dezelfde polychrome ontwerpen van Georges Meurant,
die in het hele gebouw, van boven tot beneden, instaat voor de versiering van
plafonds, deuren en vloeren van de ruimten die het meest in het oog springen;
en de opeenvolging van de liften langs de muren met hun kleurrijke patchwork
zijn zo geconcipieerd dat ze van de korte reis een kinesthetische ervaring
maken. De lifthallen zelf hebben een vals plafond van matglas met retro-ogende
verlichting. Ze lijken schaduwen geen kans te geven en ervoor te zorgen dat de
kleuren van de liftkooien het licht iriseren. Die indruk zorgt vanaf het moment
dat men het gebouw betreedt voor continuïteit in de ruimte, een continuïteit
die doorloopt tot in de gangen en de deuren van de kantoren. De verticale
schaal van het gebouw wordt nooit uit het oog verloren, de stratificatie van
de elf verdiepingen volgt de welving van de lantaarn, langs de galerijen en de
verdiepingsvloeren rond de lantaarn, een profiel in alignement en in doorsnede
dat smaller is bij de centrale verdiepingen en ruimer bij de lagere en de hogere
verdiepingen. De algemene curve die de uitdijende of afslankende zijden van
het grote bepleisterde corpus opleggen in het verticale plan harmonieert met
de verdiepingsvloeren aan de achterkant van de lantaarn: een parcours met
gebogen lijnen dat men na het verlaten van de conferentiezalen volgt door
wandelgangen en vestibules of die naar vergaderzalen leiden die verborgen
zijn achter de akoestische schermen van de noordwestelijke binnenwand van
het atrium. De visuele communicatie door de ronde liftkokers op de lagere
verdiepingen heen versterkt de indruk van topologische continuïteit en het
bewust beperken van herhalingseffecten. Volgens de architect is er tussen de
liften, de overlopen en de doorstromingsgalerijen altijd een landschap te bekijken
en te delen, en de verplaatsing naar een andere verdieping past in de continuïteit
van het leven.

Het aanbrengen van grote, veelkleurige fresco’s in de liftkokers vereiste grote
zorgvuldigheid en kennis van alle technische details. De polychromie die de
kunstenaar met zoveel zorg heeft uitgewerkt, vereist een perfect effen draagvlak
en perfect aansluitende randen voor de aanliggende figuren.