Page 114 - ELEMENTS EUROPA (NL)

110
KLEUR IN DE RUIMTE
Een architect creëert niet in zijn eentje een gebouw! Het
architecturale ontwerp is een proces waaraan veel partijen
meewerken, onder leiding van de architect.
De architect is wel de enige die aanvankelijk de ruimte, dat
wil zeggen een abstract volume, ontwerpt die concreet wordt
door het gebruik van materialen.
Daardoor voorziet en coördineert hij een heleboel aspecten
van de bouw die een invloed hebben op de vijf zintuigen, de ziel kleurrijke kunstwerk is een constructie-element dat duidelijk
en geest van de gebruikers: de akoestiek, de temperatuur en
luchtvochtigheid, de tastzin tijdens het lopen op de vloer,
de geuren, de visuele harmonie, enz.
Voor dat laatste werden bij het Europagebouw, net zoals
bij de meeste projecten van Philippe Samyn en vennoten, de
materialen zo veel mogelijk in hun natuurlijke uitzicht gelaten
en werd het keuzegamma bewust beperkt gehouden: licht
eikenhout, geparelstraald roestvrij staal en extra helder glas.
Wanneer een behandeling nodig was, bijvoorbeeld met verf,
werd gekozen voor een zuivere grijstint (een mengsel van
uitsluitend zwart en wit). Voor onderdelen die vatbaar zijn voor inductie te creëren:
stof (bijvoorbeeld de structuur van het atrium) werd gekozen
voor verf in de tint ‘stofgrijs’. Die tint werd gemaakt op basis – tapijten in gekleurde wol;
van een kleuranalyse van het stof dat in de buurt rondzwerft.
In die projectfase is de architectuur nog niet volledig omdat
ze niet leefbaar is: er ontbreken nog tekenen van leven. Niet
alleen de mensen die in het gebouw zijn, maar ook de kleur,
het meubilair, de toestellen, de fruitschalen op de tafels, de
bloemendecoratie, de borrelende fonteinen, de heerlijke geuren
uit de keuken roepen krachtige indrukken op die het verschil
maken tussen een koude ‘sculpturale’ ruimte
en een ‘leefbare’ ruimte, echte architectuur.
Het is belangrijk dat de architect zijn werk niet beperkt tot
de abstracte ruimte maar ook moeite doet om die tekenen van
leven te integreren in het gebouw. Een van de meest zichtbare
daarvan is de kleur van de muren. Philippe Samyn en vennoten
beschouwt in eerste instantie de kleur van de bouwelementen
zelf als een kunstwerk: je plaatst geen kunstwerk op zich
tegen de muur, op de grond of aan het plafond om ze te
verbergen, maar je voegt een harmonieuze kleurencompositie
toe aan de wanden die zich ervoor lenen. De sokkel van het
omlijnde functies vervult in het gebouw en beantwoordt aan de
dimensionale en constructieve regels die eruit voortvloeien. De
kunstenaar moet de bijbehorende beperkingen respecteren, in
het bijzonder wat betreft ontwerp of textuur. Bovendien is het
zijn taak ze uit te vergroten zodat de sokkel door het kunstwerk
een hogere betekenis krijgt zonder dat zijn oorspronkelijke
bestaansreden verloochend wordt.
De meeste grote oppervlakken zonder ‘natuurlijke’ kleur
(zoals bijvoorbeeld de parketvloer en de glazen gevels) werden
bekleed met vlakken die Georges Meurant gebruikt om figurale
– plafonds in gekleurd vilt;
– deurbekledingen in bedrukt laminaat;
– liftkokers in bedrukte panelen van geëxpandeerd pvc.
Elke toepassing deed haar voordeel met het specifieke
gebruikte materiaal en maakte het voorwerp uit van een
nauwgezette en precieze werftekening, waarbij elk onderdeel
genummerd werd.