Page 225 - AGC_MultiLingue_HD.indd

225
nodig was. De composities zouden gemoffeld worden met vlakke witte tinten in een mechanisch raster van stippen met afmetingen die per iguur verschillen. 35% relatieve opaciteit zou daartoe vol- staan, met enkele minder transparante zones, waarbij de composi- tie de volledige hoogte van het glas zou benutten.
het gebruik van contrast en harmonie is niet voldoende om igura- le inductie te creëren. het is eveneens noodzakelijk dat de omzet- ting van vormgroepen in andere vormgroepen kan plaatsvinden door het hertekenen van de contouren op het virtuele raster dat gevormd wordt door de contouren van de aangrenzende iguren. Die ongelijke structuur is ritmisch, algoritmisch. Plaatselijke algo- ritmen bepalen de oppervlakken volgens een spel van regelmatig- heden (ritmiek van de tussenruimten) en onregelmatigheden (ver- wijderen of toevoegen van onderverdelingen binnen het raster). Daaruit vloeit het stochastische – onderbroken – spanningsveld voort dat de overvloed en de onvoorspelbaarheid van opduikende en verdwijnende aspecten mogelijk maakt. Om ervoor te zorgen dat alle motieven kunnen versmelten en ontbinden, opduiken en verdwijnen, zichtbaar worden en vervagen, is het nodig dat de blik van algoritme naar algoritme springt. Idealiter zou de blik zich van de ene coniguratie naar de andere verplaatsen, als een perpetuum mobile. De continuïteit tussen de composities op de wanden en
de decoratie van de beglazing drong zich op. Ik besloot een algo- ritmisch orthogonaal raster met pixels te vervangen door rasters met ronde punten om het licht te moduleren dat op elk glasvlak viel en/of er door weerspiegeld werd. Een microkosmos die een macrokosmos zou rasteren, om over te schakelen van een witte opaciteit naar een noodzakelijk donkerdere transparantie. Wit zou immers alle licht terugkaatsen, zowel aan de binnenkant van de za- len als aan de buitenkant, terwijl dat wat licht doorlatend zou zijn, de verscheidenheid van de relatieve donkerte zou onthullen, meer bepaald die van de kleuren, hoe subtiel ook.
Ik maakte tien originele composities, in twee hoogten bruikbaar
en tot vijfenzestig modules combineerbaar, goed voor honderdach- tentachtig snijvlakken die zowel horizontaal als verticaal in dynami- sche reeksen kunnen worden gecombineerd. De schikking van
de snijvlakken compenseerde het verlies van de oorspronkelijke
algoritmische continuïteit, waarbij elke ruit of geheel van ruiten zijn eigen ritme heeft dat verschilt van de aanpalende ruit of het geheel van ruiten. Elke ruit werd met drie letters omschreven:
de eerste letter gaf een van de tien composities aan: A, B, C, D,
E, F, G, h, I, J. De volgende letter markeerde de positie: R voor recto, V voor verso (horizontale translatie van R) en h als vertica- le translatie van R. De laatste letter – G of D – preciseerde of het snijvlak links of rechts moest aansluiten. Bijvoorbeeld: AhD bete- kende compositie A in verticale translatie in een sectie gemeten van rechts naar links; hRG betekende compositie h recto, sectie gemeten van links naar rechts. Bij die drie letters werden drie of vier cijfers gevoegd die de breedte van de ruit preciseerden, de verborgen randen inbegrepen. Bijvoorbeeld: JRG 950, hRD 1204. De pixelering werd vastgelegd op 1 mm. Zelf zou ik voor de gevoe- ligheid liever 0,5 mm hebben gebruikt (omdat dit nauwer aansluit bij het effect van zandstralen), maar door het moffelen was dat niet mogelijk. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel: de niet-repeti- tieve, willekeurige bewegingen van het algoritmische raster zijn van dichtbij duidelijk te zien. het was onmogelijk om een volledige beglazing op ware grootte uit te testen. En hoe kan men oordelen over iets waarvan men enkel een detail heeft gezien? Men moest me vertrouwen. Mijn beslissingen zijn niet het resultaat van een theoretische constructie, maar de som van mijn ervaringen.
Mijn kunst richt zich tot het individu en bevrijdt me van het steeds opnieuw herkauwen van ideeën. Vervolgens probeer ik het resul- taat van mijn instinctieve handelingen te optimaliseren. Mijn werk, ontworpen zonder emotie, zonder bijbedoelingen staat open voor interpretatie. het laat zien hoe de mechanismen van onze percep- tie van de wereld werken. Mijn werk biedt inzicht in de beeldtaal, het nodigt uit om een bepaald inzicht te verwerven. Wees gerust, de gebruikers van AGC zullen niet afgeleid worden door dit decor dat hun activiteiten discreet kadert. het zal veeleer stimuleren dan aleiden. De zintuigelijke tevredenheid waarvan sommigen zullen genieten, zal eerder inspireren dan schade berokkenen. het geheel verheft het licht, dat door ieder in zijn uniciteit en door allen in hun diversiteit wordt gedeeld.
Georges meurant
Fig. 1 | [01-494] | Résidence Palace (Hoofdzetel van de europese Raad) | Brussel | 2005-2015
afbeelding van de binneninrichting van de vergaderzaal op de 5de verdieping van de lantaarn (2012-2013).tapijt, fries en
plafond van Georges meurant
Fig. 2 | [01-574-1a] | Lujiazhi Cultural Creativity Garden Zhoushan | P1:toegang tot het terrein | Zhoushan (China) | 2010-in uitvoering
tekening op de gevelbekleding van Georges meurant